ด้วยพิษเศรษฐกิจผมเลยหนีเมืองกรุงออกมาลงทุนทำสวนไม้ประดับกว่ายี่สิบไร่
ก็พออยู่ได้ จนมีลูกน้องสองสามคนคอยช่วยงาน
ตกเย็นก็ตั้งวงเหล้าเฮฮาตามประสาคนต่างจังหวัดจนเลิกรากลับบ้านแยกย้ายกัน
พอเช้าก็มาช่วยงานผมอย่างนี้ทุกวัน
แต่มีอยู่คนนึงที่ติดผมมากมันทั้งรักทั้งเคารพผม
เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งลูกมันขวบกว่าๆแล้วไม่สบาย
มันเดือดร้อนเงินค่ารักษาพยาบาลวิ่งมาเบิกเงินล่วงหน้าแต่ด้วยความสงสารผมก็ให้เงินช่วยมันไป
เห็นว่ามันเดือดร้อนจริงๆจนมันนับถือน้ำใจผม
ซึ่งผมก็ให้ทิปพิเศษกับมันเสมอบอกว่าให้ไปซื้อนมซื้อขนมให้ลูกกิน
ความจริงผมก็กะหวังผลเหมือนกันเพราะเห็นหน้าเมียมันแล้วคึก
มันทั้งคู่อายุยังไม่เท่าไหร่เลยเมียมันคงไม่เกินสิบหกตัวมันเองก็พึ่งจะสิบเก้าย่างยี่สิบ
ก็คนต่างจังหวัดคงจะเอากันเร็วน่ะเอง บ้านมันก็ฐานะค่อนข้างแย่
ที่บ้านยังมียายของมันอาศัยอยู่ด้วย มีอายุแล้วทำอะไรก็ไม่ค่อยไหว
พักหลังๆลูกน้องผมอีกสองคนมันติดหญิงก็เลยเหลือแต่ไอ้เจ้าปูนี่แหละยังพอเป็นเพื่อนนั่งกินเหล้าด้วยเสมอๆ
ซึ่งเมียมัน เด็กโบว์ก็มาทำกับแกล้มให้กินบ่อยๆ
มันเห็นบ้านผมเลอะเทอะก็อาสาว่าเดี๋ยวจะมาเก็บกวาดให้เอาไม๊
ผมก็ว่าดีเหมือนกันแต่%2